बम्जनका विश्वास पात्रको बयान : सुरेशकुमार आले थाइल्याण्ड गए, अर्का भन्छन् - दक्षिण कोरिया

काठमाडौँ- २०७२ साल जेठ पहिलो साताको कुरा हो । निजगढ नगरपालिका-१२ रतनपुरी हल्खोरी जंगलभित्र रामबहादुर बम्जनको आश्रममा अनुयायीहरू मात्रै बस्थे । राष्ट्रिय वन कब्जा गरेको आरोपमा २०७० सालमा बम्जनलाई जंगलबाट प्रहरी, प्रशासन र वन सबै मिलेर लखेटेका थिए ।

लखेट्नुपर्ने कारण वन क्षेत्र कब्जा गरेको एउटा छँदैथियो । अर्को, बम्जनको तपस्या र ध्यान हेर्न मेला नै लाग्दा वन क्षेत्र मासिँदै अतिक्रमण बढ्न थालेको थियो ।

---

त्यहाँबाट लखेटिएपछि बम्जन सिन्धुली पुगेका थिए । तर, जंगलभित्र एउटा आश्रम भने रहिरहेकै थियो, जहाँ केही अनुयायीहरू बस्थे ।

बम्जन भागेपछि अनुयायीहरू पनि उनैसँग जालान् भन्ठान्दै प्रहरीले उनीहरूलाई केही समयसम्म बस्न दिइरह्यो ।

जितपुर सिमरा उपमहानगरपालिका-१८ (हालको ठेगाना) बडहर्वाका ३४ वर्षीय सुरेशकुमार आले त्यही आश्रममा बस्थे ।

बम्जन त्यहाँ हुँदा र सिन्धुली सरेपछि पनि उनी कहिलेकाहीँ घर गइरहन्थे ।

आले अन्तिम पटक २०७२ साल जेठ पहिलो साता घर पुगेका थिए ।

केन्द्रीय अनुसन्धान ब्युरोका एक अधिकृतका अनुसार उनले त्यस बेला आमा नन्दमायालाई भनेका थिए, 'म आश्रम छोडेर आएको, अब जान्नँ ।'

उनले खोई किन त्यसो भने आमाले नि राम्रो सोधिनन् कि कसो, उनी छोराको निर्णयमा मनमनै गदगद थिइन् !  

तर, केही दिन बित्दै आलेलाई लिन आश्रममा बस्ने बम्जनका अनुयायी आए । उनी जितपुर सिमगरा उपमहानगरपालिका-१६ डुमरवानाका जसबहादुर वाइबा थिए ।

उनले ललाइफकाइ गर्दै पुन: आश्रममै फर्काएर लगे ।

कहिलेकाहीँ घर आउने गरेका आले त्यसपछि भने फर्केनन् । आश्रम जान्न भनिरहेको छोरो फर्केर नआएपछि नन्दमाया र बुबा हस्तबहादुरको मनमा चिसो पस्यो । उनीहरू सुरेशलाई खोजी गर्न थाले ।

यो सिलसिलामा आश्रम पुगे, सुरेशलाई भेटेनन् ।

नन्दमाया र हस्तबहादुर सुरेशलाई फकाएर आश्रममा फर्काउने जसबहादुर वाइबाको घरैसम्म पुगे ।

तर, उनको घर पुग्दा जसबहादुरले सुरेशकुमार थाइल्याण्ड गइसकेको बताए ।

बुबाले आश्चर्य मान्दै सोध,-' पासपोर्ट नै बनाएकै थाहा छैन, कसरी गयो थाइल्याण्ड ?'

जसबहादुरले जवाफ फर्काए, 'खै, कसरी भन्ने, मैले पनि फेसबुकबाट थाहा पाएको हुँ ।'

जसबहादुरले त्यसो भनेपछि उनीहरू फनक्क फर्किए ।

तर, सुरेशकुमार त वर्षदिन होइन, तीन वर्षसम्म फर्केर आएनन् । फेसबुकमा कतै भेटिएनन् ।

त्यसपछि शंका गर्दै जसमाया र हस्तबहादुर जिल्ला प्रहरी कार्यालय बारामा पुगेका थिए ।

त्यहाँ छोरा हराइरहेकाले खोजी गरिदिन भनी निवेदन दिए । उनीहरूको निवेदन २०७५ पुस १२ गते दर्ता भएको थियो ।

प्रहरीले त्यसको दुई महिनापछि फागुनमा जसबहादुर र निजगढका अर्का अनुयायी विजयलाल चौधरीलाई बोलाएर सोध्यो ।

जसबहादुरले पहिलेकै कुरा दोहोर्याए, 'थाइल्याण्ड ।'

विजयलालले भने, 'उनी त नुवाकोटकी एउटी केटी लिएर दक्षिण कोरिया गए ।'

‘सिन्धुपाल्चोकमा हामी सँगै बसेका हौं, गुरुसँगै तपस्या पनि गरेको हो,’ विजयलालले प्रहरीमा गरेको कागजमा उल्लेख छ ।

यो कागज २०७५ साल फागुनमा गरिएको थियो । त्यहाँको प्रहरीले यत्ति कागज त गरायो, तर त्यो फागुन कति गतेको हो उल्लेख नै गरेन ।

निवेदन दिएको थाहा पाएपछि विजयलालले सुरेशका बुबा-आमा दुवैलाई धम्क्याएका थिए । ‘तिमीहरूले निवेदन दिएछौ, यो गुरुको विरुद्धमा भयो, ठीक भएन,’ विजयलालको धम्की यस्तो थियो ।

जसबहादुर बम्जनका विश्वास पात्र मानिन्थे ।

कहिले थाइल्याण्ड, कहिले दक्षिण कोरिया गएका सुरेशकुमार अहिलेसम्म कहाँ छन् कसैलाई पत्तो छैन । जब, रामबहादुर बम्जन पक्राउ परे त्यसपछि सुरेशसहित अन्य बेपत्ता चार जनाको खोजी सुरु भएको छ । र, विगतमा प्रहरीमा गरिएका कागजहरू पल्टाउन थालिएको छ । ती कागजात अहिले अनुसन्धानका विषय बनिरहेका छन् ।

‘खै कहाँ छन् भन्ने कुरा त अनुसन्धानकै विषय बनेको छ, भर्खर त मानिस पक्राउ गरियो,’ ब्युरोका प्रहरी वरिष्ठ उपरीक्षक दिनेश आचार्य भन्छन्, ‘खोजी सु‍रु भएको छ, हेरौं अनुसन्धानले केही न केही तथ्य फेला पार्ने कुरामा आशावादी हुनुपर्छ ।’

ब्युरोका एक अधिकृतका अनुसार सुरेशका बुबा-आमा दुवै बिहीबार जिल्ला प्रहरी कार्यालय बारामा पुगेका छन् । उनीहरूले बम्जनको विरुद्धमा निवेदन तयार पार्दैछन् ।

बारामा पहिल्यै गरिएको कागजात अनुसार बम्जनको आश्रममा सुरेशकुमार २०६३ सालमै अनुयायी बन्न गएको देखिन्छ । आश्रममा कसरी नजिक भए भन्ने स्पष्ट छैन ।

बुबा-आमाले कहिलेकाहीँ बम्जनको तपस्या हेर्न गएको भन्नेसम्म पत्ता लगाएका थिए भन्ने कुरा छ । कहिलेकाहीँ जाने-आउने गर्दागर्दै सुरेशकुमार आश्रममै बस्न थालेको प्रहरीले सुनेको छ ।

सुरेशका बुबा-आमाले प्रहरीमा गरेको कागजअनुसार अनुयायी बन्न जानुअघि सुरेशकुमार गाउँकै बोर्डिङ स्कुलमा पढाउँथे । उनी प्लस टु पास गरेका व्यक्ति थिए ।

उनको अंग्रेजी भाषामा दखल थियो । यसरी पढाउँदा पढाउँदै बम्जनको आश्रम पुगेका सुरेशकुमार न थाइल्याण्ड पुगेको, न दक्षिण कोरिया पुगेको यथेष्ट प्रमाण भेटिएको छ । न पहिले तात्तातो अवस्थामा प्रहरीले खोजी नै गर्‍यो ।

बम्जन अहिले नाबालिका आनीमाथि बलात्कार र यौनशोषणको आरोपमा सर्लाहीमा पुर्‍याइएका छन् । सर्लाहीकी ती आनीले आनीले बम्जनविरुद्ध २०७१ सालमै जाहेरी दिएकी थिइन् ।

जबकि, त्यसको चार वर्षपछि सुरेशका बुबा-आमा खोजतलासको निवेदन लिएर जाँदा पनि बारा प्रहरीले खासै चासो लिएर हेरेको देखिन्न ।

प्रहरी आश्रमसम्म पुगेको भने देखिन्छ । बम्जनले भू-तपस्था गर्ने स्थान, ध्यान गर्ने पीपलको बोट र बस्ने आश्रमको तस्बिर त्यस बेला खिचिएको देखिन्छ ।

‘त्यसबेला प्रहरीमा खासै बम्जनविरुद्ध उजुरी थिएन, खोजीको निवेदन परेको बेला आफन्तले धाकधम्की सहेको कुरा कागजमा देखिन्छ,’ ब्युरोका ती अधिकृतले भने ।

ती अधिकृत सुरेशलाई जंगलभित्रै हत्या गरेर गाडेको आशंका गर्छन् । ‘अन्यथा, उनी विदेशमा थिए भने कि सम्पर्क गर्थे, कि फर्किन्थे,’ ती अधिकृत भन्छन्, ‘नेपालमै भए त केही न केही पत्ता लाग्छ नि ।’ यसको छिनोफानो अबको अनुसन्धानले गर्ने उनी बताउँछन् ।

सर्लाहीको अनुसन्धान र सुनुवाइ सकिनासाथ बम्जनलाई बारा लैजाने प्रहरीको तयारी छ । यति बेलासम्ममा निजगढको जंगलबाट केही तथ्य उजागर हुनेतर्फ अनुसन्धान अधिकृत विश्वस्त देखिन्छन् ।

‘त्यसबेला को-को आनी बस्थे, अनुयायी को-को थिए, तिनीहरूसम्म पुग्ने हाम्रो योजना छ,’ ती अधिकृतले भने ।

२०७० मै बम्जनलाई निजगढबाट हटाइएको एकातर्फ प्रहरी बताउँछ भने अर्कोतर्फ अनुयायीहरू २०७५ सालसम्म त्यहीँ बस्थे भन्ने तथ्य विरोधाभाषपूर्ण छ ।

बम्जनलाई मात्र लखेट्यो, अनुयायीहरूलाई किन लखेटिएन ? प्रश्नमा त्यति बेलाका अनुसन्धान अधिकृत भन्छन्, ‘हामीले हाम्रो पालामा बम्जनलाई जसरी भए पनि लखेट्यौं, पछि अरूले के-के गरे, किन बस्न दिइरहे भन्ने कुरा थाहा भएन ।’ न्युजकारखाना