निस्कँदा अचेल बाहिर 
पोल्छ आँखा, प्याजको गन्धले झैँ 
बिझाउँछ छाती, 
प्रेमीसँग बिनाकारण झगडा गरेर फर्केको साँझजस्तै 
भएको छ पर्यावरण, एउटा कैदी जस्तो  
जो बिनाकसुर जेलको चिसो छिँडीमा छ ।  

सम्झन्छ, कैदी उसको बालापन 
फुर्कन्छ, उसको मन 
चैतमा हुरी र पानी रोकिएसँगै उड्ने-  
आकाशे कमिला सम्झेर,
रुन्छ आँसुसँगै र निकाल्छ अमिलो डकार 
र, झिनो आशा बोकेर बाहिर हेर्छ । 
उसका आँखा पिरा हुन्छन् र निस्कन्छ आँसु ! 

---

कतै कुनामा रहेको कम्पनसँगै ऊ मुस्कुराउँछ ।  
जूनकिरीझैँ उसका आँखा उज्याला हुन्छन् ! 

कैदी हेर्छ टेलिभिजनको मुख, नझिम्क्याई आँखा 
बिरुवाजस्तै कलिला साथीहरूलाई गाडीमा कोचेको देखेर-  
कैदी हराउँछ आफैँ माझ 
र, खोज्छ आफैँलाई ।  
भेट्ने आशामा ! 

तर, अहँ भेट्दैन उसले केही 
न आफैँ !
 
भेट्छ त केवल, निर्दोष अन्य कैदीहरू 
परिवर्तनका आवाज उठाउनेहरू । 
महामहिमको राजर्षि ठाँटविरुद्ध बोल्नेहरू  
यस्तै यस्तै ! 
उसले त्यो चिसो सिँढीमा राम्रो केही भेट्दैन ! 

कैदी, जो बिनाकारण थुनिएको छ, 
फर्काउँछ आफ्नो मुन्टो अँधेरो कुनातर्फ, 
उसको मन पनि सँगै पल्टन्छ, पुर्लुक्क ! 

र देख्छ कैदी, फरक स्वरूप ।
घृणा, प्रेममा बदलिन्छ ।
प्रेम, घृणा होइदिन्छ ।
त्यहाँ भएका अरुसँग उसको भाव-भंगी मिल्दैन 
उसको भाषा र शैली परिवर्तन हुन्छ, अनायासै ।
तर उसले पत्तो पाउँदैन, 
अब ऊ फेरिएको छ । 
निस्कन्छ कैदी सहीछाप गरेर बाहिर ।

जब निस्कन्छ कैदी बाहिर उज्यालोमा, 
आउँछ उसको मन पहिलेकै ठाउँमा 
र, 
पोल्छ आँखा, प्याजको गन्धले झैँ 
बिझाउँछ छाती 
प्रेमीसँग बिनाकारण झगडा गरेर फर्केको साँझजस्तै 
भएको छ पर्यावरण, एउटा कैदीजस्तो 
जो बिनाकसुर जेलको चिसो छिँडीमा छ !