स्थानीय तहले विद्यालय खोल्ने नीतिगत निर्णय गरिरहँदा त्यसको केही दिन अगाडि मात्र शिक्षा, विज्ञान तथा प्रविधि मन्त्री गिरिराजमणि पोखरेलले विद्यालय खोल्न हतार नगर्न आग्रह गर्नुभएको थियो । संघीय सरकारले करिब ९० लाख विद्यार्थीको पढाइ प्रभावकारी नभएकाले वैकल्पिक विधिबाट नै गरिरहेको थियो ।

इमेज च्यानलमा मैले शिक्षा, वातावरण र सुरक्षा/अपराध बिटको रिपोर्टिङ गरिरहेको थिएँ । यही रिपोर्टिङ लागि कागेश्वरी मनोहरा नगरपालिकाका मेयर कृष्ण थापा र भौतिक रूपमा सञ्चालनमा आएका संस्थागत विद्यालयका प्रधानअध्यापकहरूसँग कुरा गरिसकेको थिएँ ।

---

मूलपानीतिर गएर यो रिपोर्टिङ पूरा गर्छु भन्ने सोचेर क्यामरा शाखामा खबर गरेँ, ‘मलाई भोलि बिहान ८ बजे मूलपानी क्षेत्र आसपास जानु छ बाइक भएको क्यामराम्यान मिलाइदिनुस् ।’

तर, सोही रात एक्कासि स्वास्थ्य समस्या आयो । लक्षण कोभिड १९ सँग मिल्दाजुल्दा थिए । आत्तिँदै अस्पताल पुगेँ र स्वाब दिएँ । यो चक्करमा अफिसको क्यामरा डिपार्टमा भन्नै बिर्सेछु । भोलिपल्ट क्यामराम्यान तयार हुनुभएछ तर मेरो अत्तोपत्तो छैन । क्यामरा डिपार्टबाट फोन आएपछि अस्पताल आएको जानकारी गराएँ । अन्तिम दिन आजै हो कि !

स्वाद कम हुँदै थियो । खानामा रुचि कम हुँदै थियो । भोक लाग्थ्यो तर मुखबाट खाना गए पो ! कोभिड हुनुभन्दा अघि नै खानामा अरुचि हुन थालेको थियो । ग्यास्ट्रिकले हो कि भनेर चेक गराएर औषधि खाइरहेको थिएँ । भिटामीन ‘डी’ को कमी भएर भिटामीन ‘डी’ पनि सेवन गरिरहेको थिएँ । यो क्रम करिब तीन महिनादेखि चलिरहेको थियो । यही बीचमा श्रवण शक्ति ह्रास भएको, स्वाद त थाहा हुने तर कतिको मात्रामा तिख्खर छ, त्यो भने खुट्याउन नसकिने भएको थियो ।

सामान्यतया कोरोनाको लक्षणसँग मिल्दोजुल्दो भनेको स्वाद हराउँदै जानुमात्र हो भन्ने हेक्का गरेको थिएँ । न त ज्वरो थियो, न त रुघाखोकी । त्यसमाथि चिकित्सकले ९८-९९ डिग्रीसम्मको ज्वरोलाई सामान्य नै मान्दा रहेछन् । मौसम परिवर्तनको समयमा खाना बेस्वाद भएको अनुभव छँदै थियो त्यसैले सुरक्षा सावधानीमा अझै चनाखो बनेँ, दैनिकी चल्दै थियो ।

अस्पताल जानु अघिल्लो दिन रिपोर्ट बनाएर साँझ डेरा फर्किएँ । साथीले फोन गरेर चिया खान बोलायो, चाबहिल चोकमा चिया खान गएँ र डेरा फर्किएँ । खाना बनाएर खान लागेँ । खानामा रुचि थिएन । साबिकको भन्दा आधा खाना पस्किएँ । तर, दुई तीन गाँस के मुखमा हालेको थिएँ एक्कासी बमिट होला जस्तो भयो । बल गरेर एक दुई गाँस खाएँ तर तेस्रो गाँस मुखमा लैजान सकिनँ ।

पेट हावा भरिएजस्तै टम्म भयो । भर्खरै पानी पिएको छु निको हुन्छ होला भनेर सोचमग्न भएँ । मनमा अनेक तर्कना आयो । बिस्तारै शरीर शिथिल हुँदै गयो । चिट-चिट पसिना आउन थाल्यो । बाल्यकाल देखि जीवनका कठिन मोड सिनेमाका रिलझैं एकैसाथ दिमागमा घुम्न थाले ।

पहाडमा घाँस दाउरा गर्दा मुस्किलले बचेको क्षणदेखि, अरिंगाल, चितुवाको सिकार बन्नबाट बचेकोसम्मका झन् दिमागमा आए । चाबहिलदेखि नुवाकोटको सूर्यगढी र विदुर क्षेत्र मनैमनले नापेँ । म तन्द्रामै थिएँ । डेरा अगाडि नाम चलेका अस्पताल छन्, इमर्जेन्सीमा भर्ना हुन जाऊँ भन्ने पनि सोचेँ । तर, दिमागले सोच्यो मात्र, जिउ उठेन । शरीरबाट अनौठो गन्ध आइरहेको महसुस गरेँ । त्यस्तो गन्ध पहिलो पटक अनुभव गरिरहेको थिएँ । नजिकका साथीलाई फोन गरुँ भनेर फोन हातमा लिएँ पनि तर औंलाले नम्बर डायल गर्न सकेनन् ।

उहाँले गुनासो गर्नुभयो, ‘किन नभनेको मलाई ? ‘बूढी आमैले धेर पिर गर्नुहोला भनेर नि ?’ आमालाई जिस्किँदै भनेँ । आमाले मायाले भन्नुभयो, ‘ठूलो भइछस् तँ पनि । मेरो चिन्ता गर्ने भइस् ।’ 

चाबहिलमा म सुतेको बेड कहिले चक्रपथ पुग्छ, कहिले गौशाला । आँखा झिम्क्याउन पनि नसक्ने भएँ । आधा होसमा आएजस्तो आधा बेहास भएजस्तो गरेर छटपटिइरहेँ । अस्पतालको नम्बर त गुगल गर्दा पनि भेटिन्छ,.... आफैँलाई भन्छु होइन अस्पताल जानुपर्छ... उठ् ! सके पो उठ्नु ? बेडबाट झरेर ढोकासम्म पुगेर घ्यार...घ्यार आवाज निकाल्न सके पनि वल्लोपल्लो कोठाका छिमेकीले थाहा पाएर केही सहयोग गर्ने थिए कि ?

सम्पर्कको सूत्राधार फोन टेबलमा भए पनि हात उठ्न सकेन । पर कुनै कुनामा पुगेको जस्तै भयो । आज अन्तिम दिन रहेछ सायद । ‘मरण लेखान्त जस्तो छ त्यस्तै हुन्छ ।’ बुबाको किरिया बस्दा अग्रज तथा पण्डितले सात वर्ष अघि भनेको कुरा याद आयो । सोचेँ, सायद ढोका बन्द गर्न बिर्सिएको भए पनि अन्य कोठाका साथीहरूले देख्ने थिए र मैले मृत्युवरण गरेमा लास छिट्टै उठाउन पहल गर्ने थिए ।

शरीरको अंग-अंग दुख्थ्यो । यस्तो दुखाइको अनुभव अहिलेसम्म गरेको थिइनँ । मांसपेसीले हड्डी छोडेजस्तो । दुःखमा आमाको याद आउँदो रहेछ । अहिले म यत्रो भए पनि उहाँको जिउभित्रबाट त हुर्केको हो । म जन्मेपछि न भगवान, भूत, प्रेत अनि बाहिरी संसार थाहा पाएँ । आज नै मेरो अन्तिम दिन भए पनि मेरी आमालाई उतिसाह्रो नदुख्दो हो किनकि उहाँ यसअघि पनि आफ्नो सन्तानले आफ्नै काखमा मृत्युवरण गर्दा साक्षी बसिसक्नुभएको थियो ।

सिनो फतक्क गलेपछि सजिलै हड्डिबाट छुटिन्छ । मेरो शरीर त्यस्तै भएको थियो । चार-पाँच घण्टाको समय मृत्युसँग पौँठेजारी खेलेजस्तै भयो । दुखाइसँग लड्दा लड्दै झपक्क भएछु । एक्कासि झस्किएँ । ओहो पेट कटक्क काट्यो । हलचल गर्न सक्ने भएछु । कति बज्यो ? घडी थिएन फोन खोजेँ, किचन र्‍याकमुनि पुगेछ । अलिकति स्क्रिन फुटेछ । अन गरेँ बिहानको चार बजेछ । हिँड्ने साहस थिएन । भित्ता छाम्दै बाथरुम छिरेँ ।

बिहानको साढे छ भएछ । अब त उठ्नसम्म सक्ने भएँ । राति भएको ऐँठन सम्झेर अत्यास लाग्यो । आफैँलाई सम्झाएँ मर्न कहाँ सजिलो रहेछ ?

पेट त हावाले डुम्म भएछ । फेरि छट्पटी सुरु भयो । तातोपानी पएँ, ग्यास्ट्रिकको औषधि खाएँ तर समस्या बीसको उन्नाइस भएन । शरीर थरथर काँपिरहेको थियो । सुत्न नसक्ने तर टुसुक्क बस्न सक्ने भएँ । फेरि समस्या सुरु भयो । चिटचिट पसिना छुट्यो, मांसपेसी दुख्न थाल्यो । ऐय्या र आथ्था गर्दै छटपटिँदा छटपटिँदै फेरि निदाएछु ।

बिहानको साढे छ भएछ । अब त उठ्नसम्म सक्ने भएँ । राति भएको ऐँठन सम्झेर अत्यास लाग्यो । आफैँलाई सम्झाएँ मर्न कहाँ सजिलो रहेछ ? अब जतिसक्दो अस्पताल जानु छ । इन्डोस्कोपी गरेर ग्यास्ट्रिकको औषधि हेल्पिङ ह्यान्ड्स अस्पतालबाट सेवा लिइरहेको थिएँ । कोठाबाट निस्किएँ । हिँड्दा आनन्द आयो । सास फेर्न सहज भयो । फेरि सोचेँ, अफिस जाऊँ कि के हो ? होइन कोरोनाको परीक्षण गर्नुपर्छ कम्तीमा ढुक्क त भइन्छ ।

अस्पतालतिर पाइला लम्काउँदै गर्दा धेरै सहज भयो । सोचेँ, मेडिकलतिर गएर औषधि लिए मात्र होला कि ? होइन अस्पताल नै जाऊँ अहिले सहज भयो भन्दैमा खेलाँची नगरौँ । मन अन्तद्र्वन्द्वमा पर्‍यो । रातिको अत्यासलाग्दो गाह्रो सम्झेर एकछिन बाटोमै रोकिएँ । बाइकको हर्नले झस्किएँ । मेरो मोटरसाइकल अस्पतालतर्फ सोझियो ।

अस्पतालको काउन्टर पुगेर फाइल दिँदै भनेँ, ‘म इमर्जेन्सीमा भर्ना हुन्छु, कति लाग्छ ?’ तपाईंलाई के भयो ? छोटकरीमा लक्षण सुनाएँ र अवस्था बताएँ । फाइल हेरेर काउन्टरबाट जवाफ आयो, एकैछिन पर्खनुस् आठ बजे हजुरलाई हेर्ने डक्टर आउनुहुन्छ । टिकट काटेर कोठा फर्किएँ । चिफ रिपोर्टर रामप्रसाद दाहाललाई अस्वस्थ भएर बिहानको योजना बमोजिम अफिस जान नसक्ने बताएँ । उहाँले आराम गर्न सुझाउनुभयो । आठ बज्यो अस्पताल पुगेँ । डाक्टरसँग रातभर भएका लक्षण र अवस्था बताएँ ।

शरीरमा तागत थिएन । ग्यास्ट्रिकसँग मिल्दोजुल्दो लक्षण बताएँ । उहाँले रगत परीक्षण गर्न र कोरोनाको परीक्षण गर्न सिफारिस दिनुभयो । कोरोनाको स्वाब १० बजे गर्ने भयो । रगत परीक्षण गर्दा सुई रोप्न डर लाग्यो । सिरिन्ज रोप्न हात काटे बराबर डराएँ । रगतको रिपार्ट ठीक रहेछ ।

सिरिन्जले पनि डर लागिरहेको थियो । भाउन्न भयो । अस्पतालको एक छेउमा गएर बसेँ । कोरोनाको लक्षण नदेखिए पनि राति एक्कासी भएको गाह्रो र अस्पतालको माहोल नियालेपछि अब कोरोना भयो भन्ने भयो । नेपालटारमा रहनुभएका दिदीभेनालाई गाह्रो भएर पीसीआर गर्न लागेको खबर गरेँ ।

दिदीभेनाले सान्त्वना दिनुभयो । तर कथंमकदाचित कोभिडको लक्षण देखियो भने चाहिँ दिदी भिनाजु पनि चोखो रहनुहुन्थेन । किनकि तीन दिन अघिमात्र म त्यहाँ गएको थिएँ । भान्जाभान्जीसँग खेलेको थिएँ । ७ वर्षका अनमोल भाञ्जासँग सुतेको थिएँ । रिदम र रितिस्मासँग जिस्किएको थिएँ । अफिसमा कोरोना संक्रमण देखिएयता सबै व्यवस्थापनमा अग्रसरता लिनुभएको सिनियर प्रोड्युसर दीपेन्द्रराज डंगोललाई पनि जानकारी गराएँ । हिजोसम्म रिपोर्ट बनाएर बसेको मान्छे एक्कासी पीसीआर गराउन लागेको खबरले उहाँ अचम्भित हुनुभयो ।

जब पोजेटिभ रिपोर्ट आयो 
बाह्र बजे स्वाब दिएँ । साँझ ७ बजे थाहा पाएँ । मलाई कोभिड पोजेटिभ भएको रहेछ । सिटी भ्यालु १० रहेछ । कोरोना पोजेटिभ देखिएको भन्दा पनि २१ दिनपछि पीसीआर गर्नुपर्ने सुझावले झट्का लाग्यो । कोरोना पोजेटिभ भएको अफिसमा जानकारी गराएँ । दिदीभेनालाई जानकारी गराएँ, परिवारका अन्य सदस्यलाई जानकारी दिने÷नदिने दोधारमा परेँ । आमाले धेर पीर मान्नुहोला भनेर नभन्ने निधो गरेँ र माइला दाजुलाई मात्र खबर गरेँ ।

कहाँबाट सर्‍यो ?
कहाँबाट सर्‍यो ? अलमलमा परेँ । नेपालटार जाँदा सार्वजनिक बस चढेको थिएँ । तर, सुरक्षा सावधानी अपनाएको थिएँ । पल्लोपट्टि कोठाका साथी एक हप्तादेखि बिरामी थिए । तर उनी नियमित अफिस गइरहेका थिए । उनीसँगै बस्ने अरु पनि नियमित अफिस गइरहेका थिए । हालसालै प्राइम टाइम्स टिभी गएका सहकर्मी सागर महर्जनले मेसेजमा स्वास्थ्य अवस्था सोध्दै थिए ।

पल्लो कोठाको बिरामी साथी तीन-चार दिनदेखि बाहिर देखेको थिइनँ । उसलाई सोधेँ, तिम्रो अफिसको समाचार प्रस्तोता फलानालाई कोभिड भएको हो ? बिरामी थियो तीन-चार दिनदेखि बाहिर देख्दिनँ ? उसलाई कोराना पोजेटिभ भएको र कोठामा बस्दा अरुलाई खतरा हुने भन्दै अस्पताल भर्ना गरिएको तीन-चार दिन भएको सागरले बतायो । अब ढुक्क भएँ, सँगै बस्ने गरेको फ्ल्याटबाट कोरोना सर्‍यो ।

आइसोलेसनको खोजी 
एकरात होम आइसोलेसनमा बसे पनि अरुलाई खतरा हुने भएपछि अस्पताल वा आइसोलेसन खोज्न सम्भव हुने जतिलाई फोन गरेँ । पहिला अफिसमा फोन गरेँ । पत्रकार महासंघदेखि चलचित्र पत्रकार संघ तथा चिनेजानेकोलाई खबर गरेँ तर कसैले केही गर्न सकेनन् ।

पाँच घण्टाको बीचमा बाह्र पटक स्वास्थ्य मन्त्रालय र एम्बुलेन्समा फोन गरेपछि दुई निकायको समन्वयमा मलाई लिन एम्बुलेन्स आइपुग्यो ।

अफिसका साथीहरूले एपीएफको कोरोना युनिफाइड अस्पताल जान सुझाए । सो अस्पतालमा कार्यरत मामालाई फोन गरेँ । बल्लबल्ल बेड मिल्यो । अस्पतालले १०२ नं को आपतकालीन एम्बुलेन्स सेवालाई खबर गर्‍यो । तर, एम्बुलेन्सले मसँगैसँगै नाम टिपाएका साथी आफैँ बाइकमा गएकाले म पनि सोही बाइकमा गएको अनुमानले खबर गरेको रहेनछ ।

पाँच घण्टाको बीचमा बाह्र पटक स्वास्थ्य मन्त्रालय र एम्बुलेन्समा फोन गरेपछि दुई निकायको समन्वयमा मलाई लिन एम्बुलेन्स आइपुग्यो । चाबहिलबाट एम्बुलेन्स एपीएफ युनिफाइड अस्पतालतर्फ हुँइकियो । अहो ! म पनि बिरामी ? अनि यो एम्बुलेन्स । म तन्द्रामा थिएँ । एम्बुलेन्स चाबहिलबाट गौशालातर्फ साइरन बजाउँदै हुँइकिदै गर्दा सोचे ‘यसले पनि म बिरामी भएको खबर प्रसारण गरिरहेको छ ।’

मृत्युशैय्यामा ऐय्या...भनिरहेका बिरामी बोक्दा बज्ने साइरनले ब्रेकिङ न्यूज भनिरहेको छ र फ्लास न्यूज दिइरहेको छ । म कोराना भाइरस शरीरमा बोकेर एम्बुलेन्समा सयर गर्दैछु । अघिपछि सामान्य लाग्ने सहरको संरचना, घण्टाघर, जामे मस्जिद टुँडिखेल, भत्किएको धरहराले मलाई गिज्याइरहेको जस्तो लाग्यो । सोचेँ, यो सहरमा कोरोनाको संक्रमणबाट अब को बचेको होला ?

अस्पताल पुगेपछि झस्किएँ
एम्बुलेन्स अस्पताल पुग्यो, नाम बोलावट भयो । सेतो पोलेथिन झोला लिन भनियो र बेड नं १५३ मा जान भनियो । चारबाटा ब्लक रहेको र सी टु ब्लकको टपमा जान भनियो । श्रवणशक्ति क्षय भएको थियो । थप प्रस्ट हुन फेरि सोधे । अस्पतालको बेडमा पुगुन्जेलसम्म दिमाग तन्द्राबाट निस्किसकेको थिएन । ओहो ! म त कोरोना संक्रमित भएर अस्पतासको बेडसम्म पुगेँ । म झस्किएँ । दसओटा बेडमा संक्रमित रहेछन् ।

सब पुरुष तर बाहिर महिला वार्ड लेखिएको छ । हो कि होइन भन्दै कोठा प्रवेश गरेको म अन्य बेडमा ओढ्ने ओछ्याउने देखेपछि बल्ल जागा भएँ । अहो ! मैले त केही पनि ल्याएको छैन कपडा बाहेक । रातको आठ बज्नै लागेको थियो । सबैले खाना खाइसकेका रहेछन् । दिएको समान र आफ्नो झोला बिसाउँदै नजर डुलाएँ । एक जनाले सुझाए, झोलामा ओढ्ने ओछ्याउने छ त्यो लगाऊ अनि त्यहाँ भएको कागजमा खानाको नम्बर छ, फोन गरेर मगाऊ ।

कोरोना संक्रमितको उपचारको बिल लाखौँ आएको खबर पढिरहेको थिएँ । एकपटक बिल कति उठ्ने हो भन्ने चिन्ताले चिन्तित भएँ । फेरि चित्त बुझाएँ, ‘सरकारी अस्पताल हो । ढाडै त नसेक्ला नि ।’ परीक्षण अघिको रातको समस्या झेलिसकेपछि बाँच्न चैँ बाँचियो भन्ने लागेको थियो । तर, २१ दिन कसरी पो बिताउने ? २ ओटा उपन्यास लगेको थिएँ । अब केही दिन त साथ देलान् नि !

अस्पताल पुगेपछि आफन्त तथा साथीहरूलाई जानकारी गराएँ । अस्पतालको बसाइ सुरु भयो । सास फेर्न गाह्रो हुने र ज्वरो घटबढ हुने समस्या त छँदै थियो । बिहानै शरीरको ज्वरो, रक्तचाप अक्सिजनको मात्रा लगायतका कुरा भाइबर गरेर डाक्टरकोमा पुर्‍याउनुपर्ने रहेछ ।

मास्क लगाउँदा सास फेर्न गाह्रो हुन्थ्यो । अक्सिजन त ८२ आउँछ । नाप्न सहजीकरण गरिरहेका अर्का साथी झस्किए । अहो ! तपाईंले डक्टरलाई फोन गर्नुस् । बिहानको समय, शरीरमा भाइरस धेरै भए अरुलाई जोखिम नहोस् भनेर मास्क लगाउँथेँ । मास्क खोलेर एकछिनमा जाँचेँ, ८९ आयो । केही सुधार भएकाले ती मित्रले फेरि नाप्न भने बल्ल ९३ पुग्यो । अनि लामो सास तानेर उनले भने, अक्सिजनको मात्रा ९० भन्दा तल भयो भने अक्सिजन दिनुपर्छ । अस्पताल बसेको एक हप्ताभन्दा बढी भएकाले उनले थाहा पाएका रहेछन् । अधिकांश बिरामी एपीएफकै थिए । कोही भन्थे, ‘अहिले कुदाए पनि हामी २ माइल कुद्न तयार छौँ केको कोरोना ?’

पहुँचवालको मात्र उपचार 
कोभिड १९ युनिफाइड अस्पतालमा भुइँमान्छे कसरी पुग्नु ? जसलाई उपचार प्रक्रिया कसरी हुन्छ ? थाहा छैन । एपीएफकै विभागीय कर्मचारी संक्रमित हुँदा समेत उपचार गर्न कठिन हुने रहेछ । ३० जना दरबन्दी रहेको गणमा २८ जनाको रिपोर्ट पोजेटिभ, अब के गर्ने ? सुरक्षा प्रोटोकल अपनाएर ड्युटी गर्नुको विकल्प थिएन । कोरोना परीक्षण गर्न विभागले अस्पताल नपठाई अन्य ठाउँमा पठायो । यस्तै कुराकानी र गुनासो गर्थे, अधिकांश विभागीय संक्रमितहरू ।

असोज २६ गते नयाँ पत्रिकाको ‘तातो सडकपेटीमा कोरोना संक्रमित’ भन्ने समाचारका ६२ वर्षीय सोमबहादुर लामाजस्ता संक्रमित आइसियुमा स्वास्थ्यकर्मीको निगरानीमा हुनुपर्ने थियो । उनीजस्तै संक्रमितको लागि बनाइएको थियो कोरोना अस्पताल । तर, लामा जस्ता संक्रमित कसरी पुगुन अस्पतालसम्म ?

एकजना विभागीय कर्मचारीको परिवार नै संक्रमणमा परेछ । उपत्यकाका रैथानै उनीहरूलाई उपचारका लागि पैसाको कमी रहेनछ । ती कर्मचारीका सात दशक उमेर पुगेका बुबा पूर्वकर्मचारी तथा राजनीतिमा पनि सक्रिय व्यक्ति रहेछन् । उनी अहिले पनि यौनकर्मीको तिघ्रो चिमोटेकोदेखि खसीको घिच्रो निमोठेको कुरा निर्धक्क राख्थे ।

आफ्नो ज्वाइँ संक्रमित भएको र ग्रान्डी अन्तर्राष्ट्रिय अस्पतालमा पाँच दिनमा ५ लाख खर्च भएको फेहरिस्त सुनाउँथे । विभागीय कर्मचारीले उपचार प्रक्रिया थाहा भएर सहजै उपचार गराए पनि लामा जस्ता उपचार प्रक्रिया थाहा नभएका संक्रमित तातो सडकमा कोरोना भाइरस सेकाउँदैछन् । भित्र काम गर्ने आफन्त नभएका भए सायद म पनि स्तरीय सेवा दिने कोभिड अस्पतालबाट विमुख हुनुपर्थ्यो ।

अर्का एकजना पुल्चोकतिरका युवा थिए । उनी होम आइसोलेसनमा बस्दा समस्या छैन भन्थे । कब्जियतका बिरामी रहेछन् । घण्टा घण्टामा रक्तचाप लिइरहन्थे । गाह्रो भयो भनिरहन्थे । जब डाक्टरले यहाँ कब्जियतको उपचार हामीले गर्न सक्ने यति हो भने अनि कोरोना पोजेटिभमै स्वेच्छिक डिस्चार्ज लिएर गए । अर्का कोभिडका बिरामी रहेछन् । अस्पतालले उपलब्ध गराएको खाना खाजा केही खाएनन् । घोत्लिरहे फोनमा नै झुम्मिरहे र आएको ६ घण्टामा फोन घुमाएको भरमा डिस्चार्ज भए । फोनमा भने खाना खाजा केही स्तरीय र स्वास्थ्यवर्धक नभएको जिकिर गरिरहन्थे ।

निको भयो कोभिड-१९ 
ल्याबले २१ दिन पछि मात्र पुनः परीक्षण गर्नुपर्ने बताइरहँदा रियल टाइम पीसीआरमा १० दिनमा नै नेगेटिभ आयो । सास फेर्दा छाती चिर परेजस्तो हुँदा अस्पताल छिरेको म त्यहाँको खानपान र साधना तथा योगले छिट्टै निको भएँ । मास्क लगाएर बस्न आदेश आइरहँदा मास्क लगाउन नसक्ने भएपछि किताबले अनुहार छोपेर पढ्थेँ । त्यसो गर्दा सिसीटिभीमा मेलै मास्क नलगाएको देखिँदैन थियो । फौजी शैलीबारे परिचित म अधिकांश फौजी साथीहरू चाँडै घुलमिल भएँ ।

२-४ दिनको बसाइले उनीहरू आत्मीय भइसकेका थिए । १४ दिन अनिवार्य आइसोलेसन बस्नुपर्ने अस्पतालको नियम रहेछ । रियल टाइम पिसीआर गर्दा ‘उनीहरूले भन्थे मज्जाका साथीहरू जाने भए ।’ यो भनाइमा उनीहरूले म होइन मसँगै भर्ना भएका विनय चौधरीको व्यवहार सम्झिनेछन् । विनय हरेक कुरामा जोक गर्थे । आइसोलेसन कक्षमा होइन, प्रहसन कक्षमा बसेको फिल हुन्थ्यो ।

कोभिडले ‘बच्चालाई कान काटूँ’ वा ‘भुँडी खाइदिन्छु’ भनेर जिस्काए जसरी जिस्काएजस्तो लाग्थ्यो ।

मेरो रिपोर्ट आउन ढिला भयो । मलाई शंका लाग्न थाल्यो । डाक्टरलाई फोन गरेर सिटी भ्यालुदेखि अघिल्लो परीक्षणको फेहरिस्त सुनाएँ । डाक्टरले नआत्तिन सुझाए । १४ औँ दिनमा डिस्चार्ज हुनेको नाममा मेरो नाम आयो । तन्द्रामा अस्पताल छिरेको म, चंगा भएर निस्किएँ ।

मातृत्व र भ्रातृत्व 
अस्पताल भर्ना भएको १४ औँ दिनमा डिस्चार्ज भएँ । आमालाई यतिन्जेलसम्म पनि भनेको थिइनँ । घरमा अरुलाई पनि नभन्नु भनेको थिएँ । कतैबाट जेठो दाइले भने थाहा पाएछ । ‘ठिक भइसकेँ, कोठामा छ’ भन्दा ‘मलाई ढाँट्छस् ?’ भन्दै हप्कायो । उसको मायाले द्रबित भएँ । आइसोलेसनमा शुभचिन्तकहरूको निरन्तर कलले गर्दा फोन पनि बिग्रिए बराबर भएको थियो । यस्तो बेलामा आउने फोनले ‘मलाई पनि माया गर्ने छन् है’ भन्ने हुँदो रहेछ ।

अस्पतालको कौसीबाट उपत्यका नियाल्दा प्रत्येक घर होम आइसोलेसन जस्तो लाग्थ्यो । १४ दिनपछि बाहिरको चहलपहल हेर्दा हावामा घुमिरहेको कोरोना भाइरसले ‘बच्चालाई कान काटूँ’ वा ‘भुँडी खाइदिन्छु’ भनेर जिस्काए जसरी जिस्काएजस्तो लाग्थ्यो ।

१५ औं दिनमा चाबहिल पुगेँ र सबैभन्दा पहिला आमालाई कल गरेँ । आफू कोरोना संक्रमित भएर अस्पतालबाट निको भएको जानकारी गराएँ । उहाँले गुनासो गर्नुभयो, ‘किन नभनेको मलाई ? ‘बूढी आमैले धेर पीर गर्नुहोला भनेर नि ?’ आमालाई जिस्किँदै भनेँ । आमाले मायाले भन्नुभयो, ‘ठूलो भइछस् तँ पनि । मेरो चिन्ता गर्ने भइस् ।’ मैले केही जवाफ दिइनँ ।

आजभोलि फेरि म नियमित काममा फर्किएको छु । दिनभरि अफिसको काम र रिपोर्टिङ । तर, जब कोठा पुग्छु त्यो दर्दनाक रातको ‘फ्ल्यासब्याक’ आइहाल्छ । थाहा छैन त्यो ‘फ्ल्यासब्याक’ बिर्सन मलाई अझै कति समय लाग्छ ।