सीताराम यचुरी : भारतीय वामपन्थी राजनीतिका 'सीता'

काठमाडौँ- आधा शताब्दीसम्म कम्युनिस्ट भएर पनि सीताराम येचुरीको बारेमा केही पनि सैद्धान्तिक वा कट्टरपन्थी थिएन । उनी सधैं मिलनसार व्यक्तित्व भएको व्यक्ति थिए ।

उनी सन्‌ १९७५ मा कम्युनिस्ट पार्टीमा प्रवेश गरे । सोही वर्ष इन्दिरा गान्धीले देशमा संकटकाल घोषणा गरेपछि यचुरी जेल जान बाध्य भए । त्यहाँबाट सुरु भएको राजनीतिक यात्राले उनलाई भारतीय कम्युनिस्ट पार्टीको महासचिव बनाइदियो । उनले सन्‌ २०१५ देखि पार्टीको नेतृत्व गर्दै आएका थिए ।

---

सीताराम सन् १९९२ देखि पार्टीको पोलिटब्युरोको सदस्य थिए । कम्युनिस्ट भए पनि उनी अलिकति उदारवादी र मध्यमार्ग अवलम्बन गर्ने मध्यमार्गी नेताजस्तै थिए ।

लामो बिरामीपछि दिल्लीको एम्स अस्पतालमा ७२ वर्षको उमेरमा बिहीबार उनको निधन भएको हो ।

सीताराम येचुरीको बारेमा सोच्दा मनमा अनेकौं विचार आउँछन् । उनी एक विद्वान, एक विचारक, एक सुशिक्षित लेखक थिए, जसले निरन्तर विचारहरूसँग संघर्ष गरिरहे । सन् १९७७ मा उनले दिल्लीस्थित जवाहरलाल नेहरू विश्वविद्यालयको विद्यार्थी युनियनको चुनाव जित्दा क्याम्पसमा निकै हलचल मच्चिएको थियो । त्यतिबेला उनले महासंघको बैठक बोलाउँथे र बिहानसम्म छलफल चल्थे ।

एक कुशल वक्ताको रूपमा, उनले आफ्ना श्रोताहरूको मूड बुझ्न सक्थे र मानिसहरूलाई उनका विचारहरूसँग सहमत गराउन उनले के भन्नु पर्छ भनेर निरन्तर रूपमा बुझ्ने प्रयास गरे । यचुरी जेएनयू विद्यार्थी संघका अध्यक्ष हुँदा सी राजा मोहन महासचिव थिए । उनी भन्छन्, 'उनी जटिल मुद्दाहरू सम्हाल्न सक्षम थिए र एक धेरै राम्रो संयोजक थिए, तर सबैभन्दा ठूलो उहाँ मानिसहरूको मन जित्न जान्ने व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो ।'

भारतजस्तो विकासोन्मुख देशमा उनको पार्टी कहिल्यै मूलधारको शक्ति बन्न सकेन । केरला, पश्चिम बङ्गाल र त्रिपुराबाहेक सबै राज्यमा उनको पार्टी किन सफल हुन सकेन भन्ने बहस चलिरहेको छ । यसका बाबजुद पनि येचुरीलाई समावेशी भारतप्रति प्रतिबद्ध एक प्रमुख वाम नेताका रूपमा मात्र सम्झिने छैन ।

उनलाई यो देशको राष्ट्रिय राजनीतिमा प्रभाव पार्ने नेताका रुपमा पनि स्मरणीय रहनेछ । विशेष गरी, उनले भाजपाको विकल्प सिर्जना गर्न सन्‌ १९८९-२०१४ को बीचमा बनेका धेरै गठबन्धनहरूमा भूमिका खेले । सीताराम यचुरी, विभिन्न राजनीतिक दलहरूसँग मतभेद भए पनि उनीहरूसँग मित्रता गर्नमा माहिर, कहिलेकाहीँ 'अर्को हरकिशन सिंह सुरजित' भनेर चिनिन्थ्यो ।

पञ्जाबका सुरजित सन् १९९२ देखि २००५ सम्म सीपीएमका महासचिव थिए । उनको राजनीतिक चतुरता र पर्दा पछाडिको चालले विश्वनाथ प्रताप सिंहलाई सन्‌ १९८९ मा कंग्रेसको राष्ट्रिय विकल्प बनायो । सुरजितले सन्‌ १९९६ मा तेस्रो मोर्चाको सरकारलाई सत्तामा ल्याउन मद्दत गरे र सन्‌ २००४ मा बीजेपीलाई सत्ताबाट टाढा राख्न एक पटक फेरि भूमिका खेले । यचुरीलाई उनका साथीहरू र सहकर्मीहरूबीच प्रेमपूर्वक 'सीता' भनिन्थ्यो । सुरजितजस्तै उनले पनि सन् १९९६ मा संयुक्त मोर्चा गठनमा महत्वपूर्ण भूमिका खेलेका थिए । सन् २००४ मा युपीए गठबन्धन र सन्‌‌ २०२३ मा बन्ने भारत गठबन्धनको तयारीमा पनि सहयोग गरे ।

त्यो भारत गठबन्धन जसले भाजपालाई सन्‌ २०२४ को चुनावमा आफ्नै बलमा बहुमतमा पुग्नबाट रोकेको थियो । सीताराम येचुरीले सन्‌ १९९६ र २००४ मा संयुक्त मोर्चा र यूपीए सरकारहरूको लागि साझा न्यूनतम कार्यक्रम बनाउन मद्दत गरे ।

उनले सन् १९९६ मा भारतको पहिलो मार्क्सवादी प्रधानमन्त्री बन्ने अवसर कसरी र किन गुमाए भन्ने कुराको स्मरण गराए । त्यतिबेला भाजपा संसद्‌मा बहुमत हासिल गर्न असफल भएको थियो र संयुक्त मोर्चाका नेताहरू सरकार बनाउन तयार थिए र सीपीआई (एम)का नेता ज्योति बसुलाई प्रधानमन्त्रीको रूपमा नेतृत्व गर्न आमन्त्रित गरेका थिए । तर पार्टीको शीर्ष केन्द्रीय समितिले यो प्रस्ताव अस्वीकार गर्‍यो, जसलाई बसुले पछि 'ऐतिहासिक गल्ती' भनेर वर्णन गरे ।

येचुरी यस कदमको विरोध गर्ने तीन-चौथाई सदस्यहरूमध्ये थिए । तर उनी सुरजित र ज्योति बसुसँगै कर्नाटक भवन पुगेका थिए, जहाँ देवेगौडा, चन्द्रबाबु नायडू, लालु यादव जस्ता संयुक्त मोर्चाका नेताहरू जवाफको प्रतीक्षामा थिए ।

सीताराम येचुरीले संसद्‌मा पनि आफ्नो छाप छाडे । उनी १२ वर्षसम्म राज्यसभामा रहे, उनलाई उनको उत्कृष्ट भाषणका लागि याद गरिन्छ, त्यसैले उनलाई एक कुशल सांसदको रूपमा मात्र होइन, भाजपाविरुद्ध दलहरूबीचको समन्वयको लागि पनि याद गरिन्छ । उनलाई थाहा थियो कि कुन नियम अन्तर्गत उनले उठाउन चाहेका मुद्दाहरू उठाउन सकिन्छ । जब उनको दोस्रो कार्यकाल समाप्त भयो, विभिन्न दलका धेरै सांसदहरू एकजुट भए र उनीहरूको पार्टीले उनलाई फेरि उम्मेदवार बनाउन चाहे । पार्टीको अनुशासित सिपाहीका रूपमा उनी असहमति भएपनि पार्टीको निर्णयमा साथ दिए ।

उदाहरणका लागि उनी भारत र अमेरिकाबीचको आणविक सम्झौताको मुद्दामा मनमोहन सिंहको सरकारबाट वामपन्थी दलहरूको समर्थन फिर्ता लिने विपक्षमा थिए । यो एउटा यस्तो मुद्दा थियो जसमा तत्कालीन प्रधानमन्त्रीले आफ्नो सरकारलाई जोखिममा पारेर पनि अगाडि बढ्न चाहेका थिए । येचुरीको आफ्ना सहकर्मी र तत्कालीन सीपीएम महासचिव प्रकाश करातसँगको मतभेद पनि राम्रैसँग परिचित थियो । करात र यचुरी प्रतिद्वन्द्वी भएपनि एकअर्काका सहयोगी थिए । यी दुई देशको स्वतन्त्रतापछि देखिएका धेरै राजनीतिक जोडीहरूमध्ये एक थिए, जसले एक तरिकाले भारतलाई आकार दिन मद्दत गरे ।

पहिले सोनिया र त्यसपछि राहुल गान्धीसँग उनको सम्बन्ध साथी र गाइडको जस्तै थियो । राहुल गान्धीले देशको भविष्यसँग सम्बन्धित गम्भीर मुद्दाहरूमा येचुरीसँग घण्टौं लामो छलफललाई पनि सम्झाए ।

सन्‌ २००४ देखि २०१४ सम्म कांग्रेसले यूपीए सरकारको नेतृत्व गर्‍यो र त्यो अवधिमा जब जब कांग्रेस र वामपन्थी दलहरूबीचको सम्बन्धमा गतिरोधको सम्भावना हुन्छ सोनिया गान्धी येचुरीतर्फ फर्किन्थिइन् । सीताराम यचुरीलाई सीपीआईएमको महासचिवको जिम्मेवारी यस्तो समयमा दिइएको थियो जब भाजपाले शक्तिशाली प्रधानमन्त्रीको नेतृत्वमा देशमा शासन गरेको थियो र देशको राजनीतिमा परिवर्तन ल्याइरहेको थियो ।

यो समय थियो जब सिपिएम सान्दर्भिक रहन संघर्ष गरिरहेको थियो । तर सीताराम येचुरीले भारत गठबन्धनको रूपमा बीजेपीलाई एक साझा प्लेटफर्ममा चुनौती दिन सक्ने सबै राजनीतिक शक्तिहरूलाई द्रुत रूपमा एकसाथ ल्याइरहेका थिए ।

यचुरीलाई महत्त्वपूर्ण क्षणहरूमा भारतमा विपक्षीहरूलाई एकताबद्ध गर्नको लागि उनको भूमिकाको लागि सम्झिनेछ । तर, उनको भूमिका पर्दा पछाडि नै रह्यो ।